Historia
Impulsem do założenia Muzeum było tragiczne wydarzenie związane ze spaleniem szesnastowiecznego cudownego obrazu w starowiejskim kościele, w grudniu 1968 r., a następnie rekoronacja jego kopii w 1972 roku. Nic więc dziwnego, że numer 1. katalogu zbiorów stanowi szczególna „relikwia” – zwęglony fragment pierwotnego obrazu ocalały z pożaru. Początkowo Muzeum funkcjonowało jako swoista „izba pamięci” gromadząca ok. 300 różnorakich obiektów związanych z tutejszym klasztorem oraz pracą misyjną polskich Jezuitów. Animatorem powstania Muzeum był ówczesny magister nowicjatu ksiądz Kazimierz Kucharski SJ. Kierowany troską o ratowanie pamiątek, które mimo różnorakich zawieruch a niejednokrotnie zwykłego zaniedbania zdołały ocaleć w klasztornych wnętrzach po znakomitych jezuitach: ks. Karolu Antoniewiczu SJ (1807-1852) – twórcy najpiękniejszych polskich pieśni maryjnych jak Chwalcie łąki umajone czy Nie opuszczaj nas…, bł. Janie Beyzymie SJ (1850-1912), sł. b. ks. Wojciechu Baudissie SJ (1842-1926) i ks. Władysławie Gurgaczu SJ (1914-1949), postanowił zebrać je by ustrzec od dalszego rozproszenia.
Widok klasztoru w Starej Wsi, 1863r., fot. A. Sułkowski
Strony: 1 2